Ik sta in alle gedichten

Op zoek naar een geschikt gedicht voor mijn groep anderstalige cursisten die Nederlands leren, stuitte ik op deze verzen van Toon Tellegen, die wel erg goed passen bij het gure weer:

Verdrietig kind, verdrietig gedicht

Ik ben de herfst.
Ik ben de regen.
Ik ben de storm.

Zoek mij maar op,
ik sta in alle gedichten.

Houd mij maar vast,
ik heb het koud en ik ben moe,
en nog zoveel bladeren aan de bomen,
nog zoveel bladeren overal.


Toon Tellegen
uit: De zin van een liguster
Querido Amsterdam 1980

Herfstdag in het Terkamerenbos

Met de fiets langs de vijvers van Elsene naar het Ter Kamerenbos.

 

Ritme in ecoline

Het regent en het is november...

November

Het regent en het is november: 

Weer keert het najaar en belaagt 

Het hart, dat droef, maar steeds gewender, 

Zijn heimelijke pijnen draagt. 

En in de kamer, waar gelaten 

Het daaglijks leven wordt verricht, 

Schijnt uit de troosteloze straten 

Een ongekleurd namiddaglicht. 

De jaren gaan zoals zij gingen, 

Er is allengs geen onderscheid 

Meer tussen dove erinneringen 

En wat geleefd wordt en verbeid. 

Verloren zijn de prille wegen 

Om te ontkomen aan den tijd; 

Altijd november, altijd regen, 

altijd dit lege hart, altijd. 

J.C. Bloem 

Uit: Het verlangen 1921 

opgenomen in 'Verzamelde gedichten' 

Copyright © 1965 Athenaeum – Polak & Van Gennep 

Autumn leaves

Herfst in ecoline...

Herfstvakantie aan zee

Donkere wolkpartijen, hel groen gras en een blauwgrijze zee...

Borduren, een feministische bezigheid?

"Borduurwerk en vrouwelijkheid werden synoniemen in de 19de eeuw, schrijft een textielhistoricus. Vrouwen werden afgebeeld bij borduurwerkjes en -bogen; zo kon men ze vertrouwen, en ze zagen er net zo vroom en lief uit als de meeste mannen hen in die tijd wensten. Maar men denkt goed na terwijl men borduurt, en de feministische kunsthistorica Rozsika Parker heeft er in haar boek "The Subversive Stitch" op gewezen dat borduren voor de vrouw een manier kon zijn om zich "een eigen ruimte" te scheppen, om alleen te zijn met haar eigen gedachten. 'De mensen denken dat je niets doet als je zit te naaien,' mopperde Karin Larsson eens." (Lena Rydin in "Karin Larssons värld", vertaling van mezelf)

Voor mij is borduren een manier om tot rust te komen en mijn gedachten op een rijtje te krijgen. Borduren heeft iets meditatiefs: omdat je je moet concentreren op een vrij repetitieve handeling, schep je een zekere orde in je hoofd. Er is geduld nodig, want borduren gaat traag vooruit. Maar wat een plezier om heel langzaam een wereld te zien groeien op een lapje stof!

Hier ben ik momenteel mee bezig: