Wordt er nog geborduurd?

Ja, hoor! Nu het kerstvakantie is, kan ik eindelijk goed doorwerken aan wat vermoedelijk een nieuw kussentje wordt. Het ontwerp is van mezelf, losjes geïnspireerd door Zweeds borduurwerk uit de jaren '50 en '60.

Wandelen in Oranjezon

Wandeling in het Zeeuwse natuurreservaat Oranjezon op het eiland Walcheren, Zeeland...

 

Vrolijk Kerstmis!

Prettig kerstfeest aan iedereen die mijn blog volgt!

Hier een nieuwe pentekening in ecoline: een stadje in winterse kleuren.

Lussekatter!

Als fan van de Zweedse cultuur én patisserie werd het hoog tijd om me eens aan de traditionele "Luciabullar" ofwel "lussekatter" te wagen, de broodjes met saffraan en rozijnen die ginds vanaf "Sankta Lucia" tot en met Kerstmis gretig worden gegeten. Het Luciafeest valt op 13 december, volgens de Gregoriaanse kalender de langste nacht van het jaar. De legende vertelt hoe een 18de eeuwse Zweedse heer tijdens deze nacht gewekt werd door een zingende, in het wit geklede vrouw die hem licht, voedsel en wijn bracht. Deze verschijning van de heilige Lucia wordt jaarlijks herdacht met een stoet van jonge meisjes, die in de vroege ochtend met kaarsen in de hand de smakelijke broodjes en traditionele "glögg" (warme wijn met kruiden) brengen, terwijl ze het Lucialied zingen. Gehecht als ze zijn aan hun tradities, wordt in ieder Zweeds dorp jaarlijks een meisje gekozen dat, met een krans van kaarsen op het hoofd, de heilige Lucia mag spelen. Het feest kondigt het begin van de kerstperiode aan en in de kerken wordt er volop gezongen door de vele jeugdkoren die Zweden rijk is. Hoe dat gaat zie je bv. in dit filmpje:

Ik vond een mooi "Scandinavisch kookboek" in de bibliotheek ( in 2008 verschenen bij Fontaine uitgevers maar helaas volledig uitverkocht), met daarin natuurlijk ook het recept van de Luciabroodjes.

Het resultaat mocht er zijn! Alleen de vorm van de broodjes probeer ik de volgende keer nog wat te verfijnen. Het deeg bleek nl. nog behoorlijk te rijzen in de oven...

Op internet vond ik bovendien nog een heleboel meer geavanceerde vormen, met verschillende namen erbij. Dat wordt dus experimenteren volgende keer ...

Ik kwam zelfs een stofontwerp tegen met verschillende soorten saffraanbroodjes. Leuke gordijntjes voor in de keuken moeten dat zijn!

Tot slot nog een mooi schilderijtje van Carl Larsson: twee van zijn dochters wekken hun ouders met de Lucia-lekkernijen...

Moois en lekkers tegen de winterblues

Nieuwe kraaltjes van "canes" die ik nog over had.

Op de werkbank wordt ook nog iets voorbereid.

En in de keuken wordt geëxperimenteerd met Scandinavische recepten. Voor deze spiraalkoekjes kwam mijn ervaring met fimo wel van pas!

Huizenrij

Dezelfde huizen die ik eerder in ecoline tekende, deze keer een meer realistische versie in Chinese inkt.

Huisjes, sterren en oorbellen

Meer huisjes tekenen en nog eens wat oorbellen in elkaar steken.

Verder wordt hier stilaan aan Kerstmis gedacht...

Schaarbeekse gevels

Vrije interpretatie van een huizenrij in onze laan, getekend met pen en ecoline.

Roestbruin en citroengeel

Twee nieuwe kettingen in fimo.

Vredesduif

Gisterochtend, bij het opstaan, hoorde ik het gruwelijke nieuws over de terreurdaden in Parijs.
Toen ik facebook opende, zag ik ook dat het de geboortedag was van Astrid Lindgren. Deze prachtige foto verscheen op mijn prikbord:

De schrijfster met de witte duif, die een belangrijke rol speelt in haar meesterwerk "De gebroeders Leeuwenhart". Als kind herlas ik dit boek meermaals, telkens tot tranen toe ontroerd. Een kinderboek waarin grote thema's als dood, verdriet en geweld niet worden geschuwd. Een spannend sprookje, een ode aan de fantasie van het kind, maar tegelijk ook een boek over oorlog en vrede, verraad en onderdrukking, en over de liefde tussen twee broers die alles overwint.

Samen met mijn zoon ontdekte ik enkele jaren geleden de prachtige verfilming van het boek, die in 1977 in samenwerking met de schrijfster werd gemaakt. De film doet het boek alle eer aan. Ook de sfeer van Ilon Wiklands mooie illustraties werd gerespecteerd.

Haar leven lang was Astrid Lindgren een grote voorvechtster van vrijheid, gelijke rechten en vrede. Tijdens de Tweede Wereldoorlog nam ze persoonlijk een sterk standpunt in tegen het nazisme. Later verzette ze zich tegen de rassendiscriminatie in de Verenigde Staten, tegen kernenergie, kwam op voor dierenrechten en de rechten van het kind. Toen ze aan het eind van de jaren zeventig de Vredesprijs van de Duitse Boekhandel kreeg, schreef ze de controversiële en invloedrijke speech "Nooit geweld".

Wat zou Astrid Lindgren droevig zijn geworden als ze hoorde welke gruweldaden er vandaag gepleegd worden, zogezegd in naam van een godsdienst. Ik ben er zeker van dat ze haar stem zou hebben laten horen.

De foto die ik gisteren zag verschijnen van de schrijfster met de witte duif, dat mooie vredessymbool, troostte me een beetje. Zo lang er mensen zoals zij bestaan - en die zijn er heus nog wel - is de wereld niet helemaal om zeep.

Bovenstaande tekening maakte ik enkele weken geleden, maar ik was er niet echt tevreden over. Nu pas zie ik er de kleuren van Frankrijk in. En dat er misschien vredesduiven in rondfladderen, die het rode bloed tot bloemen omtoveren. Ik ben boos en verdrietig, maar ik laat me niet inpalmen door de haat die links en rechts gezaaid wordt. Laten we geweld alsjeblieft niet met geweld beantwoorden. Misschien ben ik wat naïef, maar ik blijf geloven in de kracht van liefde en medemenselijkheid. Of om het met Astrid Lindgren te zeggen: "Geef de kinderen liefde, meer liefde en nog meer liefde, dan komt het fatsoen vanzelf wel".

Eindelijk nog eens een ketting af

Nieuwe ketting in fimo!

Herfstkleuren en kaneel

Prachtige herfstdagen in het park!

De keuken geurt naar kaneel en kardemom...

Slingerplanten en chocoladebollen

Nieuwe pentekening in ecoline.

En een Zweeds recept gevolgd om de "chokladbollar" te maken waar we op vakantie in Zweden altijd zo van smullen...

Verborgen Brussels pareltje

Afgelopen zomer ontdekte ik bij toeval, via een onopvallend paadje tussen de gebouwen van de Vleurgatsesteenweg in Elsene, een pracht van een parkje. Het Tenboschpark is blijkbaar het werk van een gepassioneerde tuinliefhebber die er een soort arboretum van gemaakt heeft, met slingerende weggetjes die je op en neer voeren langs allerlei verrassende plant- en boomsoorten.

Vandaag, op deze stralende herfstdag, zocht ik deze heerlijke plek opnieuw op en nam mijn fototoestel mee.