Je kan de rotstekeningen in open lucht bewonderen, maar het is verboden om de rotsen te betreden. Om de afbeeldingen beter te laten uitkomen, werden ze recent met een rode kleur opgevuld.
Veel tekeningen stellen menselijke figuren voor, vaak in jacht- of strijdtaferelen:
Je kan zowel mannen, vrouwen als kinderen herkennen.
Ook dieren komen veelvuldig voor, zoals herten, stieren, vogels, vissen en slangen.
Een zeer geliefkoosd onderwerp zijn ook schepen, in verschillende formaten en al dan niet met hun bemanning:
Overige motieven zijn o.a. grote handen en voeten, en cirkels die als zonnesymbolen worden geïnterpreteerd.
Vlakbij deze belangrijke vindplaats werd een museum opgericht dat uitleg geeft over de rotstekeningen en verschillende aspecten uit het leven in de bronstijd belicht. Je vindt er ook reconstructies van een woning en boerderij uit deze periode:
In de cafetaria van het museum vond ik tot mijn vreugde een gedicht van Harry Martinson aan de muur:
Van deze belangrijke Zweedse auteur vertaalde ik een selectie gedichten uit het Nederlands, in 2006 onder de titel Strandgeruis verschenen bij Uitgeverij P in Leuven. Bovenstaand gedicht zit er jammer genoeg niet bij, maar ik heb er voor de gelegenheid een vertaling van proberen te maken (waar misschien nog een beetje aan gesleuteld moet worden):
De rotstekening
Van verdwenen talen die klonken
rond offerdieren,
hebben we geen vermoeden, we vinden ze niet terug.
Woorden voor oogstseizoen,
hagelbuien
vergingen samen met woorden
voor man en vrouw.
Hoe klonk de naam van de
lange boot
met zijn naakte ribbenkast
van spanten, zo duidelijk getekend.
Hoe klonk het woord melk,
hoe heette de zon.
Hoe klonken liefdesliederen, woorden voor gevoelens,
voor ogen, neus,
mond en oor,
de zomerwoorden die leefden
in de taal,
de sneeuw van de
winterwoorden en de appel van de herfst?
Hoe klonk de naam van de
zware dood.
We kunnen zien, maar we
kunnen niet horen.
