"Borduurwerk en vrouwelijkheid werden synoniemen in de 19de eeuw, schrijft een textielhistoricus. Vrouwen werden afgebeeld bij borduurwerkjes en -bogen; zo kon men ze vertrouwen, en ze zagen er net zo vroom en lief uit als de meeste mannen hen in die tijd wensten. Maar men denkt goed na terwijl men borduurt, en de feministische kunsthistorica Rozsika Parker heeft er in haar boek "The Subversive Stitch" op gewezen dat borduren voor de vrouw een manier kon zijn om zich "een eigen ruimte" te scheppen, om alleen te zijn met haar eigen gedachten. 'De mensen denken dat je niets doet als je zit te naaien,' mopperde Karin Larsson eens." (Lena Rydin in "
Karin Larssons värld", vertaling van mezelf)
Voor mij is borduren een manier om tot rust te komen en mijn gedachten op een rijtje te krijgen. Borduren heeft iets meditatiefs: omdat je je moet concentreren op een vrij repetitieve handeling, schep je een zekere orde in je hoofd. Er is geduld nodig, want borduren gaat traag vooruit. Maar wat een plezier om heel langzaam een wereld te zien groeien op een lapje stof!
Hier ben ik momenteel mee bezig:
erg mooi borduurwerk, en heel herkenbaar wat je schrijft.
BeantwoordenVerwijderen