Toen ik facebook opende, zag ik ook dat het de geboortedag was van Astrid Lindgren. Deze prachtige foto verscheen op mijn prikbord:
De schrijfster met de witte duif, die een belangrijke rol speelt in haar meesterwerk "De gebroeders Leeuwenhart". Als kind herlas ik dit boek meermaals, telkens tot tranen toe ontroerd. Een kinderboek waarin grote thema's als dood, verdriet en geweld niet worden geschuwd. Een spannend sprookje, een ode aan de fantasie van het kind, maar tegelijk ook een boek over oorlog en vrede, verraad en onderdrukking, en over de liefde tussen twee broers die alles overwint.
Samen met mijn zoon ontdekte ik enkele jaren geleden de prachtige verfilming van het boek, die in 1977 in samenwerking met de schrijfster werd gemaakt. De film doet het boek alle eer aan. Ook de sfeer van Ilon Wiklands mooie illustraties werd gerespecteerd.
Haar leven lang was Astrid Lindgren een grote voorvechtster van vrijheid, gelijke rechten en vrede. Tijdens de Tweede Wereldoorlog nam ze persoonlijk een sterk standpunt in tegen het nazisme. Later verzette ze zich tegen de rassendiscriminatie in de Verenigde Staten, tegen kernenergie, kwam op voor dierenrechten en de rechten van het kind. Toen ze aan het eind van de jaren zeventig de Vredesprijs van de Duitse Boekhandel kreeg, schreef ze de controversiële en invloedrijke speech "Nooit geweld".
Wat zou Astrid Lindgren droevig zijn geworden als ze hoorde welke gruweldaden er vandaag gepleegd worden, zogezegd in naam van een godsdienst. Ik ben er zeker van dat ze haar stem zou hebben laten horen.
De foto die ik gisteren zag verschijnen van de schrijfster met de witte duif, dat mooie vredessymbool, troostte me een beetje. Zo lang er mensen zoals zij bestaan - en die zijn er heus nog wel - is de wereld niet helemaal om zeep.
Bovenstaande tekening maakte ik enkele weken geleden, maar ik was er niet echt tevreden over. Nu pas zie ik er de kleuren van Frankrijk in. En dat er misschien vredesduiven in rondfladderen, die het rode bloed tot bloemen omtoveren. Ik ben boos en verdrietig, maar ik laat me niet inpalmen door de haat die links en rechts gezaaid wordt. Laten we geweld alsjeblieft niet met geweld beantwoorden. Misschien ben ik wat naïef, maar ik blijf geloven in de kracht van liefde en medemenselijkheid. Of om het met Astrid Lindgren te zeggen: "Geef de kinderen liefde, meer liefde en nog meer liefde, dan komt het fatsoen vanzelf wel".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten