Ongeduld

"Toen werd het zomer, en de warme dagen brachten ongeduld, gissingen en onrust met zich mee. Ze had het gevoel dat het een meisje was, en in die eigenaardige, onbuigzame denkbeelden, die haar dag en nacht door het hoofd gingen, was het meisje zeven of acht jaar. En wat heel gek was: ze wandelde rond in Lydia, onder de gespannen koepel van haar buik. Ze bevond zich in een bos, bij een oever of op de top van een heuvel. Daar zat ze, lag ze te slapen of liep ze rond. Het was alsof Lydia kinderkreetjes hoorde in haar buik; vluchtig en speels, als zwaluwen 's avonds over de geveltop. Ze stelde zich voor dat het daarbinnen misschien sneeuwde, of dat er hagelstenen op het gras vielen waarop het meisje zat te wachten. Want het meisje zat onder een onbegrensde hemel daarbinnen, en in zekere zin was dat dezelfde hemel die zo licht boven Lydia en Edvin hing, boven hun slaap, boven hun leven."

 
Dit beeld uit de roman "De eenzaamheid in het leven van Lydia Erneman" van Rune Christiansen (vertaling van Michiel Vanhee en Sofie Maertens) inspireerde me tot een tekening met fineliner en kleurpotloden op blauw papier, formaat A4.