Tekenvreugde

Ben erg op dreef met mijn ecoline de laatste tijd! Heerlijk ontspannend om 's avonds wat te tekenen. Dit zijn mijn nieuwste miniatuurtjes (papierformaat 15cm op 10cm):

Ritsketting

Twee nieuwe exemplaartjes van deze fimo-ketting met "rits-effect"...

Nog wat oorhangertjes...

En enkele nieuwe ringen.

Broches in fimo

Ik sneed nog wat nieuwe broches uit in fimo. Niet makkelijk om ze mooi glad te krijgen en het vernis aan te brengen zonder zichtbare strepen of luchtbelletjes, maar 't is uiteindelijk vrij goed gelukt!

Een wonderlijk koppel

Ik schrijf graag brieven. En - misschien een beetje gluurderig - ik lees graag andermans brieven. Zeker als het om personen gaat die ik bewonder. Toen ik deze zomer in een Zweedse boekhandel dit boek zag liggen, kon ik dus niet weerstaan:

"Karin! Karin! Karin! Min engel!" (vertalen lijkt me overbodig)  bevat een selectie uit de correspondentie tussen de beroemde Zweedse schilder Carl Larsson (1853-1919) en zijn vrouw. 

Van een goede vriend, die altijd perfect heeft aangevoeld wat ik mooi zou vinden, kreeg ik voor mijn achttiende verjaardag een boekje cadeau - een uitgave van Taschen - met aquarellen en tekeningen van deze kunstenaar. Rond die leeftijd begon ik me (onder impuls van de films van Ingmar Bergman) sterk aangetrokken te voelen tot al wat Zweeds was - een passie die sindsdien alleen maar is blijven groeien. Het Larsson-boekje, mijn eerste kennismaking met de schilder, was een schot in de roos.

Carl Larsson werd vooral bekend om zijn aquarellen, waarin hij idyllische familietaferelen afbeeldde. Nochtans was zijn leven niet zo zonovergoten als zijn werk soms laat uitschijnen. De schilder, geboren in een arm milieu, groeide op in moeilijke omstandigheden. Ook als jongeman kende hij heel wat pech: zijn eerste vrouw stierf in het kraambed, de twee kinderen die hij met haar kreeg overleden op jonge leeftijd. Deze gebeurtenissen hebben er waarschijnlijk mee toe geleid dat hij zijn leven lang regelmatig last had van sombere buien en depressies. Toch kwam er rond zijn dertigste een belangrijke zonnestraal in zijn leven toen hij in een kunstenaarskolonie nabij Parijs zijn tweede vrouw Karin leerde kennen. Voor Carl was het liefde op het eerste zicht, een liefde die hij zijn leven lang zou blijven koesteren. Karin, met wie hij acht kinderen kreeg, werd zijn muze en houvast. Hij portretteerde haar talloze malen.

De brieven tussen Carl en Karin, die door Per I. Gedin in bovenstaande uitgave werden geselecteerd en van commentaar voorzien, werpen een intieme blik op de relatie tussen twee gevoelige en creatieve zielen. Het werd een prachtige, geïllustreerde publicatie van de grote Zweedse uitgeverij Albert Bonniers.

Het boek is opgedeeld in hoofdstukjes die telkens een periode uit de briefwisseling omvatten. Die wordt ook steeds kort toegelicht.

Naast de mooie reproducties van portretten van Karin of Carl - door de schilder - bevat het boek foto's van de originele brieven. Bijzonder leuk zijn de tekeningetjes waar Carl, beslist een man met humor, de zijne van voorzag.

Door de lectuur van deze brieven kom je veel te weten over de karakters van Carl en Karin. Carl was duidelijk de gevoeligste en wellicht meest kwetsbare van de twee. Zijn stemming varieert, om het met Goethe te zeggen, van "himmelhoch jauchzend" tot "zum Tode betrübt". De gevoelens die hij voor Karin koestert zijn onstuimig: hij beschrijft herhaaldelijk hoe vreselijk hij haar mist, hoe hij ernaar verlangt haar in zijn armen te sluiten, hoe verloren hij is zonder haar. Karin is iets rationeler, neemt wat meer afstand en weet Carl met haar wijze woorden te kalmeren en te troosten.

Dit boek maakte me nieuwsgierig naar de persoon van Karin Larsson, die vaak in de schaduw van haar man blijft staan maar blijkbaar ook een erg artistieke persoonlijkheid bezat. Ze studeerde aan een kunstacademie, en toen Carl haar leerde kennen was ze nog volop aan het schilderen - er wordt gefluisterd dat ze dat in die tijd zelfs beter deed dan hij! Dat schilderen gaf ze later vrijwillig op om zich aan haar kroostrijke gezin te kunnen wijden, maar ze leefde haar creativiteit verder uit in de inrichting van het huis van het echtpaar, Lilla Hyttnäs te Sundborn, dat door haar man zo vaak in beeld werd gebracht en vandaag te bezoeken is als museum. Hier wil ik op een dag zeker heen!  

Snuffelend op het internet ontdekte ik dat er in dit museum onlangs een tentoonstelling aan Karins leven en werk werd besteed, waaruit een boek voortvloeide:

Ik heb het boek besteld en het is inmiddels in mijn brievenbus beland. Wordt vervolgd!

Vilten broches

Knippen en naaien maar...

Leuk om de herfst- en winterkledij mee op te fleuren!

Nog wat getekend

Miniatuurtjes met pen en ecoline...

Is de zomer echt voorbij?

Toch nog niet in mijn fimo-oven! Twee asymmetrische kettingen met bloem...

Enkele nieuwe fleurige ringen...

... en een reeks oorknopjes.

De zomer is voorbij

De zomer is voorbij,
alsof er helemaal geen was.
in de zon is het nog warm.
Maar dat is niet genoeg.

Alles wat had kunnen zijn,
paste in mijn hand
als een vijfvingerig blad.
Maar dat is niet genoeg.

Het goede noch het kwade
is tevergeefs verloren gegaan.
Alles baadde in een heldere gloed.
Maar dat is niet genoeg.

Het leven nam mij onder zijn vleugels,
behoedde mij, heeft me gered.
Ik heb echt geluk gehad.
Maar dat is niet genoeg.

Er zijn geen bladeren verbrand,
er zijn geen twijgen afgebroken...
De dag is helder als glas.
Maar dat is niet genoeg.

Arseni Tarkovski
vertaald uit het Russisch door Miriam Van hee

Verzen van de Russische dichter Arseni Tarkovski (1907-1989) die vaak door mijn hoofd spelen aan het eind van de zomer. Qua sfeer passen ze goed bij de prachtige polaroid-foto's van zijn zoon, de beroemde filmregisseur Andrej Tarkovski - eigenlijk ook een dichter, maar dan in beelden...

Veel van deze polaroids zijn op het internet terug te vinden, maar omdat ik toch liever door een boek blader, kocht ik deze mooie publicatie van Philippe Rey, verschenen in 2004:

Sinds ik rond mijn zeventiende de films van Andrej Tarkovski (1932 - 1986) leerde kennen in het Brusselse Filmmuseum, laten ze me niet meer los. Dit zijn beelden die dwars door mijn ziel gaan. Door kenners wordt deze regisseur beschouwd als één van de grootste filmkunstenaars aller tijden, maar toch blijft hij vaak de kritiek krijgen dat zijn films "moeilijk" en "ontoegankelijk" zijn. Dit berust volgens mij op een verkeerde en al te rationele kijkershouding, die ervan uitgaat dat een film een verhaal, een plot moet bevatten. Bij Tarkovski verdwijnt het narratieve naar de achtergrond ten voordele van het poëtische. Deze films zijn gedichten die je in de eerste plaats met je gevoel moet benaderen. De regisseur gaat hierin het verst in zijn film "Zerkalo" ("De spiegel"), waarin iedere chronologie of logica wordt genegeerd. Eigenlijk krijg je hier een filmische innerlijke monoloog, bestaande uit (flarden van) herinneringen, associaties en dromen. Ook verschillende gedichten van vader Arseni worden voorgelezen in een magische stroom van beelden - vaak van een adembenemende schoonheid - waarop je je als kijker best gewoon laat meedrijven zonder al te veel vragen te stellen.

(Indien je het filmpje niet rechtstreeks op deze blog kan afspelen, klik op "Watch on Youtube" rechtsonder)

Flora, getekend en echt

Nieuwe tekening met pen en ecoline.

Intussen buiten...